Met toestemming overgenomen uit de nieuwsbrief van OASE voor Nieuw-West
Op 4 september 2022 werd ik officieel bevestigd als voorganger van Oase en de Bron. Mooi om na een half jaar mijn eerste indrukken eens te delen. Dat deed ik eerder al met de kerkenraad van Oase en de Bron. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik nog geen dag spijt heb gehad om hier te komen werken. Ik ben heel dankbaar dat ik met anderen mee mag doen met wat God aan het doen is. Ik geniet van de dynamiek van de stad en in de kerk, de levendigheid in en rond het gebouw ook door de week en vooral van al die verschillende mensen met hun geloof, hun verhalen, gaven, mogelijkheden en vind het bijzonder dat ik ook mag meeleven met de moeiten die zij meemaken.
Verlies en geloof
Zo hebben Oase en de Bron allebei te maken met verlies. Verlies van gemeenteleden en bezoekers. Verlies van activiteit en sommige dromen en idealen. Wat er in en rond de gemeenten gebeurt, moet door een kleinere groep mensen gedaan worden. Voor sommigen heeft dat geleid tot vermoeidheid, uitputting en soms ook tot een gevoel van verwijdering. Het is goed om daar eerlijk met elkaar over te spreken ook vanuit het geloof dat God vaak juist door onze pijn werkt.
En er is veel van dat geloof, veel hoop, veel verwachting in de Bron en Oase. Dat zie ik in de aandacht voor gebed en de dankbaarheid die daarbij geuit wordt. Bij veruit de meeste kennismakingsbezoeken zowel in Oase als in de Bron die ik deed werd er tot mijn verrassing ook door de ander(en) voor mij gebeden!
In de Bron is de groep klein, maar de onderlinge band wordt als hecht ervaren. Zorgen voor kerkdiensten, omzien naar elkaar, zorg voor elkaar, het schoonhouden van het gebouw, de buurtmaaltijd en het bestuur van de kerk en wat er verder maar moet gebeuren, worden blijmoedig volgehouden. Er is een duidelijke structuur met een duidelijke verdeling van taken en al is dat afhankelijk van een kleine groep mensen, tot nu toe lukt het om het daarmee vol te houden. De vraag die telkens klinkt: hoelang lukt dat nog?
Zelf leed ik in het afgelopen jaar in mijn persoonlijk leven een groot verlies. Mijn moeder overleed na een lang ziekbed. Ik ben dankbaar voor de ruimte en tijd die ik kreeg om te rouwen en voor het meeleven vanuit Oase en de Bron.
Veel ruimte
Vrijwel altijd als ik nieuwe bezoekers in Oase zie, vraag ik hoe ze het ervaren hebben. Het antwoord is steeds hetzelfde: ze voelden zich welkom en op hun gemak. Ik zie ook dat nieuwe bezoekers inderdaad vrijwel altijd opgevangen worden en in gesprek raken met diverse mensen van Oase. Het is ook de ervaring van Philadelphia en anderen in en rond ons gebouw: ze voelen zich er warm welkom geheten. Er is veel ruimte voor diverse mensen, inbreng en ideeën.
Dat heeft ook een andere kant: veel ruimte betekent soms ook een gebrek aan kaders. Verschillende structuren/activiteiten/projecten functioneren niet, nauwelijks of te beperkt en onduidelijk is of dat zo blijft of dat dat tijdelijk is. Denk aan: connectgroepen, de buurttuin, ‘mensen helpen’, muzikale begeleiding in samenkomsten, pastoraat. Het aantal mensen dat de verantwoordelijkheid voor zulke zaken neemt is minder geworden door verhuizing, vertrek uit Oase of de keuze om zich minder dan eerder in te zetten. Dat maakt het spannend – hoe gaan we verder?
Er is een verlangen naar meer duidelijkheid, meer focus, en onderlinge verbinding en rust. We zoeken daar dit jaar naar door ons te richten op de vraag ‘wat doet God en hoe kunnen we daaraan meedoen?’ We willen dus starten wat we al gekregen hebben in plaats van bij wat er allemaal zou moeten gebeuren.
Rond het gebouw
Ik geniet van de drukte rond en in het gebouw. Drie dagen is er de – opstartende – dagbesteding van Philadelphia. Maar er zijn ook wekelijks taallessen, een taalcafé, een maaltijd van Stichting Gave voor vluchtelingen, en voedseluitdeling door de Groene Kans (tegen voedselverspilling). Al die drukte helpt mij gek genoeg om zelf ook aan het werk te blijven en biedt veel kansen voor laagdrempelig contact voor mensen uit de buurt en buurtwerkers. Ik probeer goed contact te hebben met de buurt, bijvoorbeeld ook door mee te doen met het papierprikken in de wijk en samen met Philadelphia, buurtbewoners en gemeenteleden een koffieochtend te organiseren.
Wat ik doe
Kennismaken met mensen in en rond Oase en de Bron is een groot deel van mijn werk geweest in de afgelopen tijd. Ik heb heel wat mensen bezocht en meegedaan aan diverse activiteiten. Daarbij komen de ‘gewone’ taken van een voorganger:
- bidden,
- (met anderen) samenkomsten en kerkdiensten voorbereiden, leiden en daar (s)preken,
- mensen persoonlijk spreken en bemoedigen,
- meehelpen met de Alphacursus,
- leiding geven met de kernteams en de kerkenraad,
- gemeenteleden coachen in taken die ze hebben,
Veel van dat werk lijkt op het werk dat ik eerder als predikant deed. En tegelijk is het ook weer nieuw met nieuwe mensen en in een andere situatie. Laat ik één voorbeeld geven: Ik wil elke werkdag beginnen met tijd voor gebed en Bijbellezen. Omdat ik vanuit het kerkgebouw werk, doe ik dat daar. Tot mijn verrassing zijn er bij bijna elk ochtendgebed mensen uit de Bron en Oase die meebidden. Heel bemoedigend!
En verder…
Ik ga met plezier het volgende halfjaar in. Ik heb nog niet iedereen persoonlijk kunnen spreken, dus ik ga nog even door met kennismakingsgesprekken. Het jaarthema ‘samen meedoen met God’ en vooral de bezinning die erbij hoort moet nog uitgewerkt worden. En dat leidt vast weer tot nieuwe ontdekkingen van wat God en van wat wij samen en ik persoonlijk mag doen. Wordt vervolgd dus.
