‘Geen haar op ons hoofd dacht erover om te gaan verhuizen naar een grote stad! Maar Gods roepstem was zo duidelijk dat we geen nee konden zeggen. Dus verhuisden we drie jaar geleden van een gezellige wijk in Veenendaal naar een appartement in Rotterdam-West.’, vertelt Petra Verhelst (in het midden van de foto).
De buren
In Veenendaal waren we betrokken bij De Poster, een pioniersgemeente van de CGK. Tóen fietsten we na een activiteit terug naar onze eigen veilige wijk, nú zijn de deelnemers van ‘Hart voor West’ onze directe buren. En dat maakt echt een wereld van verschil.
Als ik ’s morgens naar school fiets, hoor ik: ‘Hoi, juf van de club!’ Ik spreek moeders op straat en in de supermarkt en ga met mijn gesluierde moslimbuurvrouw van de overkant gezellig een koffietje drinken. Met de Surinaamse overbuurvrouw hebben we om de 14 dagen een gebedsuurtje en dan delen we onze zorgen. Zij bidt voor ons en wij voor haar en telkens ben ik weer geroerd door haar ongekunstelde woorden. En na twee jaar (!) is de drankverslaafde vrouw die voor de Albert Heijn bedelt, eindelijk zover dat ze onze drempel durft over te stappen.
Verhuizen met kinderen
Voor onze kinderen was het een ingrijpende stap. De school veranderde, en de omgeving. Ineens waren ze ver weg van hun vrienden. Toch is het heel goed gegaan en daar verwonderen we ons nog steeds over. Wat hielp, is dat er nog een gezin met 6 kinderen een straatje verder neerstreek. Een Godsgeschenk. En elke schoolvakantie komen de Veenendaalse vrienden logeren, dus de band blijft.
Samen delen
We wonen met 2 andere gezinnen en 9 singles in één gebouw en vormen een community. Enkele tientallen bewoners uit de wijk doen met ons mee. Elke woensdag en zondag eten we met elkaar en schuiven buurtbewoners ook aan. We lenen elkaars spullen, helpen elkaar, delen onze zegeningen en teleurstellingen en bidden samen. We dienen de wijk door wekelijks zo’n 20 activiteiten aan te bieden.
God zó dichtbij
Ik peins er regelmatig over: wat maakt het leven, ondanks het ontbreken van een tuin, de onafzienbare huizenblokken, de enorme verkeersdrukte en de confrontatie met zoveel gebrokenheid, hier toch zo ontzettend mooi? Ik geloof dat het 3 dingen zijn. Om te beginnen: je leven delen met mensen uit andere culturen is enorm inspirerend en verrijkend. Ten tweede: het is heerlijk om samen met andere christenen – zoals een lied zo mooi zegt – schouder aan schouder in Gods wijngaard te staan. Om Hem te dienen, samen te ontdekken wie God is en hoe Hij werkt in levens van mensen. En als laatste: het mooiste leven is een afhankelijk leven. We hebben God nooit zo dichtbij ervaren als de laatste drie jaar. En daarom dénken we er niet over om hier weg te gaan. Geen haar op ons hoofd! (tenzij God ons elders roept 🙂 )
Dit artikel verscheen in het blad Doorgeven, dat CGK-leden in de maand november gratis ontvingen.
