geven zonder reserves, ook in crisistijd

‘Kerken dreigen door corona­crisis in finan­ciële problemen te komen’, zo kopte het Refor­ma­to­risch Dagblad afgelopen week. Het wegvallen van de collectes is een flinke klap voor de inkomsten van de kerk. Ook goede doelen­or­ga­ni­saties maken zich zorgen. Het diaconale werk kan onder de corona­crisis te lijden krijgen.

In dit artikel gaan we niet in op de technische kant van het geven. Hoe bied je een alter­natief als de collec­tezak niet meer ‘langskomt’. Daarover een volgende keer meer. We vragen nu aandacht voor geven zonder reserves.

Geen reserves
Het verhaal van het penninkske van de weduwe (Lucas 21) eindigt met de opmerking van onze Heiland Jezus Christus dat deze vrouw van haar armoede gaf. Ze had geen reserves, geen gevulde koelkast of spaar­re­kening. Ze gaf zonder reserves over te houden. Laten we dit even vasthouden wanneer we kijken naar onze tijd.

Onzekerheid
We leven in een onzekere tijd. Alles gaat anders dan we gewend zijn, ook in de kerk. Alle vertrouwde processen zoals zondagse diensten, pastoraat, diaconaal werk en jeugdwerk komen tot stilstand of worden anders ingericht. We bevinden ons op onbekend terrein. Werk, school, boodschappen doen … Al het vertrouwde gaat anders. Deze onzekerheid vraagt om (re)actie van leiding­ge­venden: duide­lijkheid en daadkracht van de school­di­recteur en de super­markt­ma­nager: een online lespro­gramma voor de kinderen en ontsmet­tings­middel bij de winkel­kar­retjes. Naast dit soort maatre­gelen zoeken we naar rust brengend handelen: ministers kondigen steun­maat­re­gelen aan, crisis­teams bieden stappen­plannen, predi­kanten wijzen op het schuilen bij God.

Hoe reageren wij in deze situatie?
Er zijn meerdere reacties op deze crisis­si­tuatie denkbaar. We trekken ons terug in onszelf óf we delen de onzekerheid en zorgen met elkaar. We gaan in de overle­vings­stand en sluiten ons inner­lijke af voor anderen óf we maken van ‘mijn' probleem ‘ons' probleem en zoeken naar manieren om onze bijdrage te leveren aan de gemeen­schap, dichtbij of verder weg.

Tijdens de waters­noodramp in 1953 zagen we dat Neder­landers op die tweede manier reageerden. Er startte toen een actie ‘beurzen open, dijken dicht’. Natuurlijk is de situatie nu anders. Toen werden de meeste mensen niet getroffen door het water, terwijl het corona­virus nu overal is. Niet alleen in ons land, maar in heel de wereld. Dat maakt onze situatie misschien nog wel ernstiger en ons gaan voor de gemeen­schap noodzakelijker.

Vanuit Gods woord pleiten we voor een gevende houding. Jezelf geven, je gaven geven voor de kerk en voor mensen in problemen.

Een bewogen hart
Diaconaal helpen heeft vooral te maken met een bewogen hart. Ook al mogen we hoofd, hart en handen niet uit elkaar trekken, het begint in het hart. Een bewogen hart hebben we niet vanzelf en van onszelf. Het is de Heilige Geest die ons vult met de liefde van onze Here Jezus Christus (Romeinen 5:5). Hij is Gods grote Gave aan deze wereld, het bewijs van Gods liefde, ook voor ons. We zullen gelovig ons moeten laten voeden uit die bron. De bron is er elke zondag weer en elke keer als het Woord van God opengaat. Dan mag het ons raken dat - als de Heiland naar de mensen kijkt - Hij met ontferming bewogen is. En het is diezelfde Heiland die zijn disci­pelen opdraagt ‘Geef hen te eten!’, terwijl ze geen middelen hadden om hierin te voorzien.

De Bijbel is het Handboek Geven
Alleen al in het Nieuwe Testament wordt meer dan 2000 keer gesproken over geven/helpen. In het Oude Testament staan geven en helpen heel sterk in relatie tot de ander zien als een schepsel van God. Het gaat hier ook over geven als offeren, bijvoor­beeld in Maleachi 3,1-10. Gods volk kwam terug uit balling­schap en was druk het eigen bestaan op de rails te krijgen. Dan roept de profeet Maleachi op om te geven voor Gods huis en voor wie hulp nodig heeft. In Hande­lingen 11:27-30 staat dat de profeet Agabus een hongersnood voorspelt over het hele (Romeinse) rijk. Als de gemeente in Antiochië dat hoort, houdt ze een inzameling voor de broeders en zusters in Judea, die het meest zouden lijden onder de hongersnood.

Geven zonder reserves
Terug naar het punt van geven zonder reserves. Hebben we een collec­tezak nodig om te geven? Of geven we vanuit ons hart en vinden we wel de bankre­kening van onze eigen gemeente? We kunnen als diaconaat nu geen projecten onder de aandacht brengen, maar dat zouden we toch eigenlijk niet nodig moeten hebben? Het is heel eenvoudig om digitaal te doneren via www.cgk.nl/doneren. We doen dit niet voor onszelf, maar voor onze buiten­landse partners die ook nu op ons rekenen. Voor de voortgang van Gods koninkrijk waarbij het gaat om veran­dering van hart en houding, maar toch ook om een gul geven voor Gods zaak!