blog missionaire waarden (4)

in het gewone leven

De smid bewerkt met veel lawaai ijzer op zijn aambeeld. Naast de smederij is de herberg waar je kunt eten, drinken en slapen. Daarnaast weer een kleine stads­boer­derij met wat vee en kippen. Even verderop is een plein met de grote kerk. De parochianen lopen in en uit; de priester luistert binnen naar de biecht. Op straat lopen kinderen, kippen en varkens door elkaar. Zo stel ik me het leven van een stad voor in de Middel­eeuwen. Er is geen scheiding van functies, alles krioelt door elkaar.

geen scheiding
Onze voorouders uit de Middel­eeuwen stonden wat dat betreft dichter bij de mensen uit de Bijbel. De Heere Jezus wandelde door het land en kon bij wijze van spreken op één dag de menigte toespreken, wonderen verrichten, ergens aan een maaltijd aanliggen, en een tollenaar uit een boom tevoor­schijn roepen.

scheiding
In onze keurig aange­harkte samen­leving is dat anders. Ons leven is in stukken uiteen­ge­vallen. Wij kennen een strikte scheiding van functies: winkel­straten, industrie­ter­reinen, woonwijken, agrarisch gebied en afgelegen begraaf­plaatsen. Ook ons leven is keurig in vakjes verdeeld: tijdens werktijd dragen we werkkleding, gebruiken we vaktaal en gaan we om met onze collega’s. In privétijd dragen we gemak­ke­lijke kleding, gaan we om met gezin, familie en vrienden en zijn we ontspannen. Misschien hebben we een hobby, dat weer een apart ‘wereldje’ vormt, misschien wel de ultieme plek om te ontsnappen aan al die andere vakjes, wereldjes en ‘bubbles’.

onder­scheid
Voor chris­tenen komt daar nog het ‘vakje’ van de gemeente bij. Op zondag in de kerk en doorde­weeks bij gemeen­te­lijke activi­teiten past weer een ander gedrag, een andere houding en kleding en een ander taalge­bruik. Heel wat kerkgangers zijn ook vertrouwd met het onder­scheid tussen natuurlijk en geestelijk. Het eerste gaat over het gewone, alledaagse leven. Het tweede gaat over de verhouding tot de Heere. Voor sommigen zijn dat twee werelden die ver uit elkaar liggen.

vakjes en laatjes
Als we nadenken over onze missi­o­naire roeping, hebben we onwil­le­keurig de neiging om die in één van onze vele ‘vakjes’ te stoppen. Het vakje ‘kerk’ misschien, of het ‘laatje’ van het ‘geeste­lijke’. Het voelt ongemak­kelijk om op je werk, bij de koffie­au­tomaat, gewoon te beginnen over je liefde tot de Heere en Zijn dienst. Dat lukt misschien nog wel wanneer je onder chris­te­lijke collega’s bent, maar buiten die chris­te­lijke ‘bubble’ wordt dat maar heel zelden op prijs gesteld.

doorbreken
De taak waarvoor chris­tenen staan is om de grenzen van de verschil­lende vakjes op te rekken, of zelfs te doorbreken. Dat vergt creati­viteit, wijsheid, geduld, liefde ook voor andere mensen. Een mooi voorbeeld van zo’n benadering geeft de Engelse missi­oloog Michael Moynagh (te vinden op YouTube door te zoeken op ‘Discovery Bible Study’). Hij beveelt aan om collega’s, vrienden of bekenden recht­streeks in aanraking met de Bijbel te brengen, vooral met de Evangeliën, door ze uit te dagen de woorden van de Heere Jezus in praktijk te brengen, en zo op hun werking te ‘testen’. Aanbe­volen om het verhaal van Moynagh in de huiskamers met elkaar te bespreken en te zoeken naar een vorm om dit biddend ook eens te proberen!