noodhulp coronacrisis

update januari 2021: bedankt vanuit Senegal!

Dankzij alle bijdragen aan het corona­nood­fonds hielpen missi­onair diaconaal werkers Jan en Tabitha Kieviet in Senegal o.a. chris­te­lijke klinieken met medisch bescherm­ma­te­riaal. Ook hielden zij gezinnen in leven met voedsel­pak­ketten. Bekijk het video­verslag om een indruk te krijgen van wat u heeft mogelijk gemaakt. Heel hartelijk dank daarvoor!
Bekijk de video (2.31 min) …

update november 2020: bedankt voor uw hulp!

Méér dan dankbaar zijn deze Keniaanse vrouwen voor het voedsel­pakket dat zij ontvingen. Zo’n grote zak vol rijst, linzen, meel, suiker, thee en zeep was bittere noodzaak om zonder inkomen de maanden van lockdown te overleven. Dankzij de bijdragen die veel diaco­nieën en indivi­duele gemeen­te­leden gaven, konden wij missi­o­naire diaconale werker Wiljanne Olweny in staat stellen deze gezinnen namens de kerk in Kisumu, Kenia, te helpen. Hartelijk dank voor uw steun! In de video deelt het hoofd van het dorp haar dankbaarheid. Tip: deel het filmpje met gemeen­te­leden. Bekijk de video (1 minuut) …

update september 2020: Haïti, Indonesië, Kenia en Thailand

Dat in verschil­lende landen de overheid niet aan álle hulpbe­hoe­vende burgers steun biedt tijdens de corona­crisis blijkt wel uit het artikel over Pakistan dat in de diaco­naat­nieuws­brief van 20 mei jl. verscheen.

Ook in andere landen is er soms onvol­doende hulp voor bepaalde bevol­kings­groepen. Bijvoor­beeld in Kenia waar de inwoners van Kisumu, een grote stad in het westen van het land, eerder dit jaar te maken kregen met hevige regens en overstro­mingen. Missi­onair diaconaal werker Willianne Olweny woont in Kisumu en vertelt: ‘Het was al moeilijk voor bepaalde gezinnen om rond te komen toen ze geen bonen of maïs konden planten en oogsten door de langdurige regenval. Met de bijko­mende corona­crisis valt nu ook het beetje inkomen weg van de bedrijfjes die deze gezinnen hebben naast hun stuk tuin. De armsten beginnen honger te lijden. De lokale kerk AIC Ramba helpt graag door in elk geval 200 voedsel­pak­ketten uit te delen met o.a. rijst, linzen, olie en zeep.‘

Hoewel er geen natuur­uit­bar­sting meespeelt, zijn de gevolgen van de corona­crisis in Indonesië en Thailand verge­lijkbaar. Zendings­werker Wilke den Hertog, woonachtig in Thailand, herkent de impact op sommige gezinnen: ‘Deze families hebben het echt zwaar. Fabrieken sloten, bedrijven gingen failliet of moesten mensen ontslaan. Geen werk betekent geen eten. Er is geen vangnet. Daarom zijn wij voedsel­pak­ketten gaan uitdelen aan de 56 meest getroffen gezinnen. Samen met de dorps­oudsten overleggen we bij wie de nood het hoogst is en hulp daadwer­kelijk nodig heeft.’

Precies hetzelfde gebeurt in Indonesië maar dan via de lokale kerken van de Gereja Toraja Mamasa. Algemeen secre­taris van de GTM, ds. Yusuf Arta, vertelt ons: ‘Gemeen­te­leden deelden in eerste instantie hun eten met de mensen die hun werk verloren. Maar hoe langer de lockdown duurde, hoe meer werklozen er kwamen. Met de hulp van diaconaat CGK kunnen we bijna 800 gezinnen voorzien van rijst, eieren, olie en noedels. Wij zijn ontzettend dankbaar voor jullie steun. God zegene jullie!’

Hoe het is om tijdens de coronacrisis in Haïti te wonen

Stel je eens voor dat je vanmorgen wakker werd in het Noordwesten van Haïti. 

Net als de rest van de wereld, zou je leven met de dreiging van het corona­virus. Maar verder dan dat zouden er veel dingen anders zijn dan op andere plaatsen. Je zou in een land wonen dat al langere tijd in een politieke crisis verkeert. Omdat je nu in het armste deel van Haïti bent, heb je al zes maanden te maken met een voedsel­crisis. De prijs van voedsel stijgt de hele tijd, maar er is steeds minder beschikbaar. De laatste tijd is het bijzonder slecht geworden doordat de grenzen zijn gesloten en de handel tot stilstand is gekomen. Er is geen aanvoer meer van voedsel­pro­ducten in je gemeenschap.

Normaal gesproken zou je je gewassen in maart of april hebben geplant, zodat je familie ze binnenkort zou kunnen oogsten. Op die manier zou je eten op tafel kunnen zetten en verkopen wat er nog over is om daarmee wat geld te verdienen. Maar er was dit jaar droogte, dus je plantte niet. In plaats daarvan moest je de zaden eten die je voor het planten had gereser­veerd. Die oogst zal niet plaats­vinden en je weet niet hoe je in staat zult zijn je gezin te voeden als de zaden op zijn.

Je hebt gehoord van iets dat corona­virus heet. Maar je woont in een landelijk gebied en hebt geen radio, dus je weet niet echt wat er aan de hand is. Kun je de geruchten en het nieuws dat je van buren hoort vertrouwen? Je hebt gehoord dat de eerste mensen die meldden dat ze besmet waren met het virus, zijn aange­vallen, dus je zegt niets als je denkt dat je het hebt. Bovendien is er in jouw deel van het land geen ziekenhuis waar je kunt worden behandeld als je symptomen hebt. Door de politieke crisis die het land eind 2019 op slot zette, raakten zieken­huizen in een moeilijke situatie. Ze hebben onvol­doende medische voorraden, onvol­doende zuurstof en zelfs niet genoeg brandstof om de genera­toren draaiende te houden.

Je doet dus het enige dat je kunt: proberen je gezin te beschermen en hopen dat het virus je niet bereikt. Maar hoe?

Je hebt gehoord dat je handen wassen belangrijk is. Maar je hebt thuis geen stromend water of zeep. De regering zegt dat je een mondkapje moet gebruiken, maar je hebt er geen. Ze zeggen ook dat je thuis zou moeten blijven. Maar je moet er elke dag op uit om aan eten te komen en je kunt het je niet veroor­loven om een voorraad in te slaan. Bovendien is een dag zonder werk een dag zonder inkomen en geen inkomen betekent geen eten op tafel. Als je niet kunt werken, moet je dat wat je bezit van waarde verkopen, inclusief je vee, om voedsel te kunnen kopen.

Voor duizenden families is dit niet een ’stel dat’ situatie. Nee, dit is de situatie waar veel van onze Haïti­aanse naasten vanmorgen mee zijn opgestaan. Het is hetzelfde waar ze ook gister mee te maken kregen, alleen wordt het steeds erger.

‘Ouders huilen omdat ze hun kinderen niet te eten kunnen geven’, zegt Anouce Césaire, die in het Noordwesten woont. ‘Het is niet de vraag hoe vaak ze eten; maar of ze eten, ze eten als ze geluk hebben, door een wonder. ‘

Margot de Greef en haar CWS-teamleden doen wat zij kunnen om te helpen: zij delen zaden voor snelgroeiende gewassen uit, verstrekken zeep, hygië­ne­mid­delen én de juiste infor­matie over het corona­virus en stellen bescher­mende materialen zoals mondkapjes en handschoenen ter beschikking aan ziekenhuizen.

update mei 2020: Colombia

Sinds de corona­crisis leeft ruim 92% van de bevolking van Uribia, de meest noorde­lijke regio van Colombia, in multi-armoe­de­pro­ble­matiek. Het ontbreekt de inwoners dan niet alleen aan voldoende financiën maar ook aan werkge­le­genheid, toegang tot gezond­heidszorg en sociale vangnetten met alle gevolgen van dien.

tegoedbonprogramma

Zo’n hoog armoe­de­cijfer komt vooral omdat in 2019 veel Venezo­lanen naar dit gebied zijn gevlucht. Gelukkig kan ZOA onder deze grote groep vluch­te­lingen met behulp van de CGK, GZB en Verre Naasten voedsel uitdelen aan meer dan 5.000 mensen voor de komende drie maanden. In Colombia mag maar 1 persoon van ieder huishouden 1 keer per week het huis verlaten om noodza­ke­lijke boodschappen te doen tijdens de lockdown. Maar als je - zoals veel vluch­te­lingen - geen werk en geld hebt, ben je overge­leverd aan de behulp­zaamheid van anderen. Door middel van een zogenaamd tegoedbon-programma kunnen 800 families veilig in quaran­taine verblijven zonder risico op corona­be­smetting te lopen bij de uitvoering van illegale baantjes.

stromend water

Daarnaast instal­leert ZOA 1.500 water­tap­kraantjes in de vluch­te­lingen-sloppen­wijken – waar geen stromend water is – zodat deze gezinnen hun handen regel­matig kunnen wassen. Zo maken we samen een beteke­nis­volle impact op een van Colombia’s armoe­digste gemeen­schappen in deze uitda­gende periode.

oproep april 2020

 Het corona­virus heeft grote impact op de levens van miljoenen mensen. Voor de inwoners van allerlei landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika is dit virus een regel­rechte ramp. Niet alleen dreigt de angst om ziek te worden zonder toegang tot goede medische zorg, ook betekent een lockdown voor heel veel mensen: geen inkomsten en dus geen eten.

grote nood

Kerkenhelpenkerken.nl, het noodhulpi­ni­ti­atief van de CGK, GZB en Verre Naasten, start op verzoek van lokale kerken en partner­or­ga­ni­saties een corona­nood­hulp­actie in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Zij bieden diaconale hulp in hun eigen dorp of gemeen­schap waar zij de mensen kennen en weten waar de nood hoog is. De finan­ciële middelen van veel van onze partners zijn echter beperkt. Via het noodhulp­platform kerkenhelpenkerken.nl willen wij samen iets doen aan de grote nood die door de corona­crisis op allerlei terreinen ontstaat.

basisbehoeften en medische hulp

Deze diaconale noodhulp­actie wil aller­eerst voorzien in basis­be­hoeften, bijvoor­beeld in gezinnen die door lockdowns zonder geld en voedsel zitten. Lokale kerken delen pakketten uit met rijst, linzen, sojabonen, olie, zout en zeep. Andere partners richten zich op het bestrijden van het corona­virus door middel van hygiëne- en gezondheidsadvies.

Ook zijn er chris­te­lijke organi­saties die het gemis aan goede medische zorg in hun regio proberen op te vangen door te voorzien in mondmaskers, handschoenen en zuurstof­flessen, zodat in gebieden zonder dokterspost of ziekenhuis - of waar klinieken het ontbreekt aan deze bescher­mende middelen - toch verzorging van coron­a­pa­ti­ënten mogelijk is. Levens­red­dende hulp!

onze steun

Uw steun is hard nodig. Bid mee voor deze kwetsbare mensen en de kerken en organi­saties die hulp willen bieden. Wilt u meehelpen? Maak uw gift over op IBAN NL52 INGB 0000 5353 00 t.n.v. Landelijk Kerkelijk Bureau o.v.v. noodhulp corona­crisis of - in het geval van een actie in uw gemeente voor dit noodhulp­project - op het rekening­nummer van uw diaconie. Hartelijk dank!

Kerkenhelpenkerken.nl is een initi­atief van het diaconaat van de Chris­te­lijke Gerefor­meerde Kerken (CGK), de Gerefor­meerde Zendingsbond (GZB) en Verre Naasten. Samen helpen we partner­kerken in noodge­bieden om hulp te verlenen. Door directe samen­werking met lokale kerken en chris­te­lijke organi­saties, is het mogelijk om snel en efficiënt de juiste hulp te bieden. De lokale kerken kennen de mensen in hun omgeving en weten waar de grootste nood is.